اهانت به گناهکاران (قرآن)گناهکاران، مستحق توهین از سوی خداوند هستند. ۱ - استحقاق توهین گناهکارانوکذلک جعلنا فی کل قریة اکـبر مجرمیها لیمکروا فیها... (و (نیز) این گونه در هر شهر و آبادی، بزرگان گنهکاری قرار دادیم؛ (افرادی که همه گونه قدرت در اختیارشان گذاردیم؛ اما آنها سوء استفاده کرده، و راه خطا پیش گرفتند؛) و سرانجام کارشان این شد که به مکر (و فریب مردم) پرداختند؛ ولی تنها خودشان را فریب می‌دهند و نمی‌فهمند!) ... سیصیب الذین اجرموا صغار عند الله...(و هنگامی که آیه‌ای برای آنها بیاید، می‌گویند: «ما هرگز ایمان نمی‌آوریم، مگر اینکه همانند چیزی که به پیامبران خدا داده شده، به ما هم داده شود!» خداوند آگاهتر است که رسالت خویش را کجا قرار دهد! بزودی کسانی که مرتکب گناه شدند، (و مردم را از راه حق منحرف ساختند،) در مقابل مکر (و فریب و نیرنگی) که می‌کردند، گرفتار حقارت در پیشگاه خدا، و عذاب شدید خواهند شد.) ونسوق المجرمین الی جهنم وردا.(و مجرمان را (همچون شتران تشنه‌کامی که به سوی آبگاه می‌روند) به جهنم می‌رانیم...) ( سوق دادن گناهکاران به سوی جهنم، آن هم با تعبیر «وردا» که به حرکت عطشان به سوی آب گفته می‌شود، حکایت دارد که آنان، همانند حیوانات رانده می‌شوند و این اهانت آمیز است.) ۲ - تشبیه گناهکاران به خرانبه گناهکاران با تشبیه آنان به خران رمیده از شیر درنده در قرآن کریم اهانت شده است. عن المجرمین. (از مجرمان:) کانهم حمر مستنفرة(گویی گورخرانی رمیده‌اند،) فرت من قسورة(که از (مقابل) شیری فرار کرده‌اند!) ۳ - پانویس۴ - منبعمرکز فرهنگ و معارف قرآن، فرهنگ قرآن، ج۵، ص۳۲۶، برگرفته از مقاله «اهانت به گناهکاران». |